خانواده

این وصیتنامه هایی که این عزیزان می نویسند مطالعه کنید پنجاه سال عبادت کرده اید و خدا قبول کند. یک روز هم یکی از این وصیتنامه ها را بگیرید و مطالعه کنید و فکر کنید.
اگر این پاسداری است که در کنار سنگر نماز شب می خواند و جانش را در محل خطر قرار می دهد، وصیتنامه می نویسد،آنطور وصیت ها، اگر اینها مسلمان هستند خوب من چه می گویم !؟

من طلبنی وجدنی من وجد نی عرفنی و من عرفنی احبنی و من احبنی عشقنی و من عشقنی عشقته و من عشقته قتلته و من قتلته فعلی دیته و من علی دیته فانا دیته

در این حدیث، مراحل عشق الهی و سیر و سلوک عرفانی بیان شده که عبارتند از:

امیرالمومنین علی (ع) می فرماید : خدا شهدا را در قیامت به بابها و جلال و عظمت و نورانیتی وارد می کند که اگر انبیاءاز مقابل آنان بگذرند و سواره باشند به احترام شهدا پیاده می شوند .

شهـدا جاودانگان در میان ملتها هستند و آنچه که او را جاودانه می کند خون شهید  است اما جاودانه ترین جاودانه ها شهید است. جاودانگان درمیان ملتها چند گروهند،علما به جهت نقش هدایت گری ،اندیشمندان واندیشمندان بخاطر به هم پیوند دادن دانشها و مرتبط کردن اندیشه ها، اساتید و معلمان بواسطه تعلیم و تعلم و نجات دادن فرد از ظلمت بی سوادی و در مسیر نور کسب علم قرار دادن که خود مقوله ای در خور تامل و مهم می باشد، مخترعین بواسطه اختراعاتشان و … اما همانطورکه گفته شد مقام شهید از همه اینها بالاتراست چرا که پیامبر اکرم (صلوات الله علیه) فرمود: بالا دست هر نیکوکاری نیکوکار دیگری است تا آنگاه که شهید شود . همین که فرد در راه خدا شهید شد بالا دست دیگری ندارد

شهید شفیع روز جزاست، شهید هدیه از یک پدر دل سـوخته تقدیـم به محضر حضـرت حق است، شهـید تقدیمی از یک مادر زجر کشیده به عالم ملکوت است، شهید برادران و خواهران خود را در غم نشـانده اما در پاداش متنعم بودن در جوار حضرت حق سهیم می کند، شهـید همـسر و فرزنـدان را تنـها می گذارد اماخدای بزرگ را کفیل آنها می کند، شهید در دنیا زیبنــدگی اقارب و در آخرت دست گیرنـدگی است، شهید شفیع و الدین و همسر و فرزندان است و شهید بهشت آفرین است .

فروردین ۶۲ بالاخره اصرار های ما برای اعزام به جبهه جواب داد و برای من و خانم نوشاد و خانم شهبازی بلیت قطار گرفتند که برویم اندیمشک. دیگر سر از پا نمیشناختیم. خانم کتابدار و تعدادی از دوستان پیش از ما اعزام شده بودند. وقتی رسیدیم جنوب آنها ما را دیدند حسابی تعجب کردند. به دوستم خانم کتابدار گفتم که همه من و تو و فلانی را به سه تفنگدار میشناختند، تو چه جوری من را گذاشتی تهران و تنها به منطقه آمدی. آن زمان در بیمارستان شهید کلانتری اندیمشک که پشت راه‌آهن بود، مستقر شدیم.