شرحی بر چگونگی تشکیل بهداری لشگر۲۷

در چند دهه اخیر تاریخ کشورمان، دو اتفاق مهم با فاصله اندکی از یکدیگر به وقوع پیوست یکی وقوع انقلاب اسلامی و دیگری خلق حماسه دفاع مقدس دربرابر جنگ تحمیلی که نظام استکبار جهت خنثی نمودن اثر انقلاب اسلامی ایران و به شکست کشاندن آن توسط صدام ملعون و رژیم بعث عراق به راه انداخت.
مردم دلیر ما در هر دو صحنه پیروز و افتخارآفرین ظاهر شدند و به همین دلیل باید یاد و خاطره این اتفاقهای عظیم را زنده نگاه داریم و ایثارها و جانبازی هایی که نسل جوان دیروز برای دفاع از عقیده و سرزمین خود به نمایش گذاشت، را برای نسل جدید و نسلهای بعد، شرح دهیم تا همگان بدانند برای حفظ دین و انقلاب و ایران اسلامی، چه تلاش های ارزشمند و بزرگی شده است وچه خون هایی بر زمین ریخته است.
مردمی که تازه طعم شیرین پیروزی انقلاب اسلامی را چشیده بودند، به ناگهان با شروع جنگ ناخواسته ای روبرو شدند. باز اتحاد مردم به نوعی دیگر متبلور شد و دسته دسته سازماندهی گردیده و روانه مرزهای کشور اسلامی شدند تا راه متجاوز را سد کنند. البته معضل اقدام مسلحانه ضد انقلاب و تجزیه طلبان داخلی در اکثر نقاط ایران اسلامی هم در جای خود تعریف دیگری داشت که عده ای از رزمندگان را درگیر خود کرده بود.
دفاع در بالاترین حد خود ادامه داشت و رزمندگان اسلام جانانه مقاومت می کردند. جنگ تعریف خود را دارد و بر همین اساس، جمعی از رزمندگان مجروح می گردیدند که برای حفظ سلامتی خود نیاز به رسیدگی داشتند که در همان لحظات اولیه جراحت می بایست شروع می شد و درست در همین مقطع نام آورانی بزرگ به نام امدادگر وارد عمل می شدند.
در سازماندهی ها و یگان های تشکیل شده، عده ای از رزمندگان امدادگر بودند که از دستان پر توان خود برای حمل برانکارد حامل مجروح در خط مقدم نبرد و یا گرفتن غربیلک فرمان آمبولانس برای رسیدن به بیمارستان صحرایی، تا قیچی و پنس و سوزن و نخ برای بخیه و… استفاده می کردند.
امدادگران تعریف ساختار و سازماندهی با نام بهداری داشتند ولی در عین حال با صفت فرشتگان نجات نیز شناخته می شدند. این جماعت در هر جا دیده می شدند برق امید را در چشمان یاری طلب مجروحان تیر و ترکش خورده پدیدار می کردند و با از جان گذشتگی خود، به احیا و حفظ سلامتی رزمنده صدمه دیده مشغول می گردیدند. حال اینکه حتی از نجات نیروهای زخمی دشمن هم دریغ نمی کردند، خود حکایت دیگری دارد که باید در جای خود به آن پرداخته می شود. امدادگران از جمله افرادی بودند که فعل سوختن خود را برای ماندن دیگران صرف می کردند چرا که اگر برای خودشان مشکلی پیش می آمد کمتر کسی بود که بتواند به آنان به صورت تخصصی رسیدگی نماید و لذا اکثر این عزیزان در صورت مجروحیت های سخت که توان آنها را برای خارج شدن از صحنه درگیری می گرفت، مظلومانه به شهادت می رسیدند.
در این بین امدادگران لشگر۲۷ محمد رسول الله صلوات الله علیه، هم برای خود عالمی داشتند. رزمندگان این بهداری هم با همان دستان پر توان خود و با صلابت تمام در راه حفظ سلامت رزمندگان کوشا بودند.
سال ها گذشته است و کارها و خاطرات بر جای مانده انجام شده در آن روزها توسط بهداری ل ۲۷، اثر گذار شده و جلوه گری می کند. یکی از آن کارهای ماندگار راه اندازی هیات متوسلین به چهارده معصوم علیهم السلام است که در بحبوحه جنگ کار خودش را آغاز کرد. از آنجا که بیشتر رزمنده هایی که در بهداری لشکر حضور داشتند از بچه های مساجد و هیات ها و پایگاه های بسیج بودند این موضوع رونق خوبی در واحد بهداری پیدا کرد و علت اصلی این حرکت انگیزه و علاقمندی رزمندگان بهداری لشگر۲۷، ارادت قلبی به ساحت مقدس ائمه معصومین علیهم السلام بود.
اثر وضعی هیات کار خودش را کرد. پرچم هیات رزمندگان بهداری لشکر ۲۷ در هر کجا که سر می زدی، برافراشته بود، اردوگاه ها، پادگان ها، بیمارستان های صحرایی و حتی شده به صورت مقطعی در خط مقدم، مناسبت های های مختلف و…. این پرچم حتی در حرم آقا علی ابن موسی الرضا علیه السلام در مشهد و حرم کریمه اهل بیت خانم حضرت مصومه سلام الله علیها در شهر قم هم سابقه افراشته شدن بر بالای سر هیات دارد و رزمندگان بهداری لشگر ۲۷ در زیر آن سینه زده اند. مگر نه این است که عالم محضر خداست و در احساس نیاز به توسل، قید زمان و مکان معنایی ندارد.